DiversityPolitics

Een mens is een mens ongeacht zijn status, door Solmaz Mahmoudi

By Friday 12 April 2013 No Comments

2013-SolmazIn de Rapportage minderheden 1999 van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP), een studie gewijd aan de positie van allochtonen in het onderwijs en op de arbeidsmarkt, werd al voorspeld dat in 2015 twaalf procent van de bevolking tot de doelgroepen van het minderhedenbeleid zouden behoren. Dat wil zeggen rond de twee miljoen burgers. Zo’n veertig procent van hen zijn asielmigranten uit de Derde Wereld.

Meer dan tien jaar geleden schreef columnist en PvdA-prominent Paul Scheffer een essay in Het NRC Handelsblad: Het multiculturele drama. Daarin besteedde hij uitgebreid aandacht aan wat dit volgens hem betekende: “Niemand kan dat een geruststellende gedachte vinden. Want het is duidelijk dat de razendsnelle demografische verandering enorme aanpassingsproblemen schept. In alle sectoren van de samenleving zijn de problemen legio: in de gezondheidszorg, het onderwijs, de rechtspraak, de volkshuisvesting en de arbeidsmarkt.

Een voorbeeld uit vele: over vijftien jaar zal Nederland rond de één miljoen asielzoekers herbergen. Zeer velen van hen kampen met trauma’s wegens de oorlogen of rampen waaraan ze zijn ontkomen en de geestelijke gezondheidszorg wordt geacht daarop een antwoord te geven. De enorme problemen die dat oplevert zijn bekend, maar dat lijkt de pleitbezorgers van een ruimhartig asielbeleid niet erg veel zorgen te baren.”

Het idee heerst alom dat jaarlijks een enorme instroom van duizenden vluchtelingen die niets kunnen, ‘onze’ banen komt inpikken en later tot “de doelgroep minderheidsbeleid” zal behoren, waarbij ze voor nog meer problemen zullen zorgen. Niets is minder waar. Als gevolg van de Vreemdelingenwet van 2000, ingediend door toenmalig staatssecretaris Job Cohen, is het aantal asielverzoeken significant teruglopen van 52.600 in 1997 tot rond de 10.000 per jaar sinds 2003, zo laten de cijfers van het CBS zien.  Het CBS geeft in het kader van de jaarlijkse publicatie Vluchtelingen in getallen 2012 diverse cijferoverzichten over vluchtelingen in Nederland.

Volgens het rapport zijn er bijna 70.000 vluchtelingen in Nederland. In de afgelopen decennia is het aantal asielaanvragen per jaar sterk gedaald.
Paul Scheffer had echter in één ding gelijk: voor asielzoekers is het vaak een drama. De recente ontwikkelingen op het gebied van asielbeleid zijn op zijn zacht gezegd zorgwekkend en hebben vooral hun weerslag op de asielzoekers zelf. We hebben Mauro gezien. We hebben tentenkampen gezien in onder meer Ter Apel, Osdorp en Den Haag. De ontruimingen ervan gingen gepaard met geweld en het oppakken van vluchtelingen die vervolgens in vreemdelingendetentie werden genomen, geldboetes kregen of midden in de nacht weer op straat werden gezet: het zogenaamde ‘klinkeren’. Dat laatste is de praktijk: uitgeprocedeerden worden opgepakt, als uitzetting niet lukt worden ze weer ‘heengezonden’ en na een tijdje herhaalt het hele, zinloze proces zich weer.

De laatste absurditeit in het rijtje is het “Wetsvoorstel Strafbaarstelling Illegaal verblijf” van dit kabinet, waarbij zelfs hun aanwezigheid strafbaar wordt gesteld. Illegale vreemdelingen die vaker dan twee keer zijn opgepakt, kunnen beschuldigd worden van een misdrijf. Dat betekent dat hulpverleners die illegalen helpen mogelijk strafbaar zijn. Dominees, artsen en hulpverleners kunnen vervolgd worden als ze illegalen helpen.  De afgewezen asielzoekers zijn ten einde raad, zij kunnen geen kant op terwijl door deze en verachtelijke maatregelen de situatie verder verslechtert.

Voordat we de vraag “of ze wel of niet mogen blijven” überhaupt stellen, moeten we ons eerst afvragen hoe we hier als samenleving mee omgaan. We moeten durven toegeven dat deze maatregelen geen structurele oplossingen bieden. Vluchtelingen die niet kunnen aantonen wat hun land van herkomst is komen niet in aanmerking voor een verblijfsvergunning, maar kunnen ook niet worden teruggestuurd, omdat ze geen “land” hebben. Elders asielaanvragen is door de afspraken in het Verdrag van Dublin ook niet mogelijk. Nederland voert een wat deze groep mensen betreft een ontkenningsbeleid: Iraniërs kúnnen helemaal niet gedwongen worden uitgezet, omdat Iran niet meewerkt aan het verstrekken van reisdocumenten voor gedwongen terugkeer naar Iran.

Hoe Nederland met Iraakse vluchtelingen omgaat is ronduit hypocriet: het land is voor de Nederlandse regering veilig verklaard, maar met name Bagdad en de regio’s ten noorden en westen van die stad (met uitzondering van het gebied onder Koerdisch zelfbestuur) zijn erg onveilig en ook zijn de politieke spanningen tussen Soennitische en Sjiietische partijen enorm. De kans bestaat voorts dat de oorlogssituatie in buurland Syrië in de nabije toekomst voor een verdere toename van het geweld zal zorgen. Human Rights Wacht meldt in haar WORLD REPORT 2013 Iraq dat veel Iraakse vrouwen door het conflict weduwe zijn geworden, kwetsbaar zijn voor mensenhandel, seksuele uitbuiting en prostitutie en zogenaamde eerwraak en huiselijk geweld blijven een bedreiging voor de vrouwen en meisjes. De Rijksoverheid ontraadt zelfs alle niet-essentiële reizen naar of binnen Irak. Veilig is een relatief begrip, maar ongeveer 1003 zelfmoordaanslagen tussen 2003 en 2010 doet iets anders vermoeden dan veilig.

Nederland verandert. Ongeveer 30.000 mensen hebben geen thuis en ook steeds meer jongeren belanden op straat. In 2009 was 20 procent van alle daklozen nog niet volwassen. Door de economische crisis raken meer gezinnen dakloos en zien we steeds meer Oost-Europese daklozen rondzwerven. Het veranderende straatbeeld met steeds meer dak- en thuislozen die je een krant willen verkopen en straatmuzikanten die langs de weg met hun ongestemde instrumenten de geest van de ballades doden. En over een aantal jaar hebben we te maken met illegale criminelen waar Nederland geen grip meer op zal hebben. Ze zijn niet geregistreerd, de pakkans is zeer klein en wanneer ze toch worden opgepakt, zullen ze na het uitzitten van hun straf weer in de illegaliteit verdwijnen. Vrouwen zijn des te kwetsbaarder: zij kunnen ten prooi vallen aan prostitutie en mensenhandel. Ongewenste zwangerschappen, fysiek en psychisch geweld en gebrek aan medische hulp zijn de gevolgen van deze inhumane maatregelen.

De gevolgen van deze maatregelen zijn een bedreiging voor ons als samenleving. De ingeslagen koers leidt tot cynisme, waadoor we ver verwijderd raken van de morele waarden die ons als mens sieren en met elkaar verbinden. Sinds 1 januari 2007 is Nederland in tien zaken veroordeeld door Het Europese Hof voor de Mensenrechten. De geconstateerde schendingen hebben ondermeer betrekking op het vreemdelingenrecht. Daar zouden we ons toch op zijn minst iets gelegen aan moeten laten liggen.

Belangrijke link mbt tekst:

Het multiculturele drama

www.cbs.nl

Zuiveringspraktijken in Nederland

VLUCHTELINGEN IN GETALLEN 2012

rijksoverheid.nl/onderwerpen/reisadviezen/irak

hrw.org/world-report/2013

bbc.co.uk/news/world-middle-east

Biografie Solamaz Mahmoudi: ‘Als tiener vluchtte Solmaz in 1998 met haar ouders uit Iran naar Nederland. De Nederlandse vrijheid neemt ze sindsdien met volle teugen in zich op: ‘Ik ben mede mogelijk gemaakt door Nederland’, zegt ze. Ze studeert politicologie en werkt als freelance politiek verslaggever. Ze houdt zich intensief bezig met de situatie in Iran. Ze is actief voor ideële organisaties op het gebied van onder andere vrouwenrechten en asielzoekers. Want: ‘Ik heb een plicht om te helpen waar ik kan.’